Samotna Matka, a Szansa na Miłość

Miłość to jedno z wielu rzeczy, do których dążymy w życiu. W pewnym momencie przychodzi czas na zakochanie i zakładanie rodziny. Nie każdemu dane jest najpierw się zakochać, wziąć ślub, zwiedził pół Europy i dopiero mieć owoc związku, jakim jest dziecko. Niekiedy dzieci są nieplanowane, a rodzice dają sobie szansę na stworzenie wspaniałego związku. Niekiedy jednak ani w jednym przypadku, ani drugim rodzice nie potrafią się dogadać i dochodzi do rozstania. Moje pierwsze dziecko nie było planowane, nie udało się stworzyć idealnej rodziny. Czy powinnam czuć się gorsza? NIE! Jednak zawsze chciałam, by Kuba miał pełną rodzinę.

Samotna matka. Kiedyś te słowa kojarzyły mi się z tym, że to kobiety wina, że jest sama. Kojarzyło mi się z nieodpowiedzialnością, bo przecież wszystkie odpowiedzialne matki mają mężów, a dzieci tatę w domu. BZDURA! Owszem moja pierwsza ciąża była jeszcze większym zaskoczeniem od ogromnego zaskoczenia. Przewróciło moje życie nie o 360, a o 500 stopni. Z ojcem Kuby nam nie wyszło. Nie będę tutaj pisać dlaczego. Jednak kiedy zostałam sama, to bolało mnie to, że Kuba nie będzie miał pełnej rodziny, tak jak ja nie miałam. Gdy moi rodzice się rozstali, zawsze brakowało mi taty. Nie chciałam, by jemu tak samo brakowało mężczyzny w domu i patrzył z żalem, jak kolega idzie na rower z tatą, czy wspólnie grają w piłkę. Patrząc z perspektywy czasu, nie byłam z ojcem Kuby szczęśliwa i w tym momencie cieszę się, że nie jesteśmy razem. Bo to, co osiągnęłam w życiu sama, to co mam teraz zawdzięczam sobie, a w tamtym momencie wiem, że nie osiągnęłabym nic.

Byliśmy we dwójkę szczęśliwi, ale …....

Starałam się dzień w dzień nadrabiać Kubie brak mężczyzny w domu. Nie koniecznie ojca, bo wielu obcych mężczyzn staje się tatusiami dla całkiem obcych dzieci i stwarzają wspaniałą rodzinę. Dlatego właśnie piszę mężczyzny. Nie szukałam drugiej połówki w ogóle w tamtym momencie, nawet nie chciałam nikogo mieć, by ponownie się nie sparzyć. Bałam się tego, że poznany mężczyzna nie zaakceptuje mojego dziecka, które się do niego przywiąże i zostawi, bo jednak życie bez dziecka będzie mu lepsze..... Wiedziałam jednak, że za jakiś czas poznam odpowiedzialnego mężczyznę, który założy z nami szczęśliwą rodzinę i pokocha moje dziecko mocniej ode mnie.
Nie wiedziałam jednak, czy to będzie za rok, czy za pięć lat. Nie szukałam, nie chciałam mieć nikogo na siłę. Byliśmy we dwójkę szczęśliwi.

CO ON W NAS ZOBACZYŁ ?

Marka poznałam w najgorszym dla mnie czasie. W momencie, gdy nie chciałam mieć żadnego faceta, bo miałam ich dość. Zostaliśmy z Markiem zeswatani przez naszych wspólnych znajomych. On od początku wiedział, że mam dziecko. Także chcąc się ze mną, „umówić” musiał na wstępie zaakceptować Kubę. Pierwsza randka była …. w parku :) Marek trzymał się obok, nie miał dla Kuby prezentu. Nie miał go niczym przekupić. Jednak Kuba poznał, że ten „chłop” jest wart zainteresowania i po chwili sam poszedł się z nim bawić i grać w piłkę :)

JAK JEST TERAZ?

Marek wiedział, że nasze „randki” będą we trójkę. Nigdy mu nie przeszkadzało to, że jest dziecko. Pokochał Kubusia bardziej niż mnie. Od początku starał się zapewnić mu wszystko, co potrzebne. Są obecnie nierozłączni, wszystko robią razem. Jesteśmy z Markiem już prawie 5 lat po ślubie. Kuba jest jego oczkiem w głowie, a wszyscy, którzy nie wiedzą, że Marek nie jest ojcem biologicznym, w ogóle tego nie widzą.

Marek powiedział kiedyś piękne słowa. „Nie potrzebuję papierka, by być dobrym Ojcem. To, że w akcie nie figuruję, nie znaczy, że nie mogę go kochać miłością, jakiej potrzebuje. Traktuję go jak prawdziwego syna”.

JESTEM DUMNA, ŻE MAM TAKĄ RODZINĘ !